آمد اما در نگاهش آن نوازشها نبود

چشم خواب‌آلوده‌اش را مستی رویا نبود

نقش عشق و آرزو از چهره‌ی دل شسته بود

عکس شیدایی در آن آیینه‌ی سیما نبود

لب همان لب بود اما بوسه‌اش گرمی نداشت

دل همان دل بود اما مست و بی‌پروا نبود

در نگاه سرد او غوغای دل خاموش بود

برق چشمش را نشان از آتش سودا نبود

دیدم آن چشم درخشان را ولی در این صدف

گوهر اشکی که من می‌خواستم پیدا نبود

برلب لرزان من فریاد دل خاموش شد

آخر آن تنها امید جان من تنها نبود

جز من و او دیگری هم بود اما ای دریغ

آگه از درد دلم زان عشق جانفرسا نبود

ای نداده خوشه‌ای زان خرمن زیبایی‌ام

تا  نبودی  در  کنارم  زندگی  زیبا  نبود

خورشیدی که برای غروب کردن طلوع میکند؟

پرنده ای که پرواز میکند تا اسیر صیاد شود؟

آبی که میرود تا به مرداب بریزد...؟

یا خورشیدی که میتابد تا عشق بپراکند؟

پرنده ای که به جستجوی جفتش میرود و

رودی که تا به دریا بپیوندد؟

همه چیز به طرز نگاه تو بستگی دارد...

بعضی وقت ها ,اگر بیشتر وقت ها نباشد....

چیزهایی که باید باشند نیستند و به جایش چیزهایی که نباید باشند یا حداقل تو دوست نداری که باشند....هستند!

بودن نیست و نبودن هست

خوشی نیست و غم هست

دلخوشی نیست و دلتنگی هست

خنده نیست و اشک و آه هست

بی خیالی نیست و فکر و خیال هست

صبوری نیست و بی صبری هست

جواب نیست و سوال هست

یقین نیست و شک و بی رنگی هست

بعضی وقت ها آن چه را که تو میخواهی خدا برایت نمی خواهد

بعضی وقت ها تو نمیدانی که خدا برایت  چه  میخواهد

اما بدان!بهترین همان است که او میخواهد!

نمی خواهم بمیرم، با كه باید گفت؟
كجا باید صدا سر داد؟
به زیر كدامین آسمان، روی كدامین كوه؟
كه در ذرات هستی رَه بَرَد توفان این اندوه
كه از افلاك عالم بگذرد پژواك این فریاد!
كجا باید صدا سر داد؟
فضا خاموش و درگاه قضا دور است
زمین كر، آسمان كور است
نمی خواهم بمیرم، با كه باید گفت؟
اگر زشت و اگر زیبا
اگر دون و اگر والا
من این دنیای فانی را
هزاران بار از آن دنیای باقی دوست تر دارم

به دوشم گرچه بار غم توانفرساست

وجودم گرچه گردآلود سختی هاست

نمی خواهم از این جا دست بردارم!

دلم با صد هزاران رشته، با این خلق

با این مهر، با این ماه

با این خاك با این آب ... پیوسته است

مراد از زنده ماندن، امتداد خورد و خوابم نیست
توان دیدن دنیای ره گم كرده در رنج و عذابم نیست
هوای همنشینی با گل و ساز و شرابم نیست

جهان بیمار و رنجور است

دو روزی را كه بر بالین این بیمار باید زیست
اگر دردی ز جانش برندارم ناجوانمردی است

نمی خواهم بمیرم تا محبت را به انسانها بیاموزم
بمانم تا عدالت را برافرازم، بیفروزم
خرد را، مهر را تا جاودان بر تخت بنشانم
به پیش پای فرداهای بهتر گل برافشانم
چه فردائی، چه دنیائی!
جهان سرشار از عشق و گل و موسیقی و نور است ...
نمی خواهم بمیرم، ای خدا!
ای آسمان!
ای شب!
نمی خواهم
نمی خواهم
نمی خواهم
مگر زور است؟

عاشقش بودم عاشقم نبود
وقتی عاشقم شد که دیگه دیر شده بود
حالا می فهمم که چرا اول قصه ها میگن؛ یکی بود یکی نبود !

یکی بود یکی نبود. این داستان زندگی ماست.
همیشه همین بوده. یکی بود یکی نبود ...
برایم مبهم است که چرا در اذهان شرقی مان "با هم بودن و با هم ساختن" نمی گنجد؟
و برای بودن یکی، باید دیگری نباشد.

هیچ قصه گویی نیست که داستانش این گونه آغاز شود، که یکی بود، دیگری هم بود ... همه با هم بودند.
و ما اسیر این قصه کهن، برای بودن یکی، یکی را نیست می کنیم.

از دارایی، از آبرو، از هستی. انگار که بودنمان وابسته به نبودن دیگریست.
انگار که هیچ کس نمیداند، جز ما. و هیچ کس نمی فهمد جز ما.

و خلاصه کلام اینکه : آنکس که نمی داند و نمی فهمد، ارزشی ندارد، حتی برای زیستن.

و متاسفانه این هنری است که آن را خوب آموخته ایم.

هنر "بودن یکی و نبودن دیگری" !!!

نگاهی به درون خود

مردی متوجه شد که گوش همسرش سنگین شده و شنوایی اش کم شده است.
به نظرش رسید که همسرش باید سمعک بگذارد ولی نمی دانست این موضوع را چگونه با او درمیان بگذارد.
به این دلیل، نزد دکتر خانوادگی شان رفت و مشکل را با او درمیان گذاشت.
دکتر گفت: برای اینکه بتوانی دقیقتر به من بگویی که میزان ناشنوایی همسرت چقدر است، آزمایش ساده ای وجود دارد.
این کار را انجام بده و جوابش را به من بگو: ابتدا در فاصله 4 متری او بایست و با صدای معمولی، مطلبی را به او بگو. اگر نشنید، همین کار را در فاصله 3 متری تکرار کن. بعد در 2 متری و به همین ترتیب تا بالاخره جواب بدهد.

آن شب همسر آن مرد در آشپزخانه سرگرم تهیه شام بود و خود او در اتاق پذیرایی نشسته بود.
مرد به خودش گفت: الان فاصله ما حدود 4 متر است. بگذار امتحان کنم، و سوالش را مطرح کرد ...

جوابی نشنید بعد بلند شد و یک متر به جلوتر به سمت آشپزخانه رفت و همان سوال را دوباره پرسید و باز هم جوابی نشنید. بازهم جلوتر رفت و به درب آشپزخانه رسید. سوالش را تکرار کرد و باز هم جوابی نشنید. این بار جلوتر رفت و درست از پشت همسرش گفت: "عزیزم شام چی داریم؟"

و این بار همسرش گفت:"مگه کری؟! برای چهارمین بار میگم؛ خوراک مرغ!"

"گاهی هم بد نیست که نگاهی به درون خودمان بیندازیم شاید عیب هایی که تصور میکنیم در دیگران است در واقع در خودمان وجود دارد!"

چهارشنبه: ازدواج می كند.
پنج شنبه: به بستر بیماری می افتد.
جمعه: می میرد


فرصت های زندگی را دریابیم و بدانیم که فرصت با هم بودن چقدر محدود است ...

 # # ##
شگـفتا! که این شکل،تندیـس دل بود
ولـی دست سبـزی بـر او تیشه بنهاد
چـو کلـک اساطیـری تیـشه رقصیـد
بـدو نـام جــــــادویی عشـق را داد 

آخر این جدایی میرسه به نا کجا

رفتی و گفتی بودن با من هرگز نمیشه

قلب من زیر پاهات له شد مثل همیشه

یه روزی بود میگفتی دوستم داری رهگذر

نرو بمون که چشمام بی تو میشه خیس وتر

خسته و دل شکسته میخوام واست بخونم

اگه اجازه بدی پیشت میخوام بمونم

آروزی دیدنت واسم شده یه رویا

داشتنت رو میخوام از اونی که هس اون بالا

آی اونی که اون بالا نشستی پیش ابرا

بهش بگو هنوزم دوسش دارم بی پروا

سحر توی نمازم ازش خواستم بمونی

میدونم که عشق رو ازتو چشام میخونی

از چشمات دارم میخونم دوسم داری هنوزم 

             چرا زپیشم رفتی اینو من نمیدونم              

رفتی اما میدونم برمیگردی یه روزی

قسمت ما دوتا نیست غم تلخ جدایی

 دلم به حال عشق می سوزد
چرا سالهاست کسی را عاشق ندیده ام ؟
مگر نمی دانیم برای هر کاری عشق لازم است
رهگذری آرام از کنارم می گذرد و بدون احساسی می گوید : صبح بخیر
صدایش در صدای باد و باران گم می شود و به گوش قلبم نمی رسد
زمان می گذرد و در انتهای راه می فهمی چقدر حرف نگفته در دل باقی ماند
حرفهایی که می توانست راهی به سوی عشق باشد
حرفهای ناتمامی که در کوچه های بن بست زندگی اسیرند
ناگهان لحظه غربت می رسد و تو در میابی که چقدر زود دیر شده

به تکاپو می افتی ... در غربت بیابان، در کوچ شبانه پرستوها
در لحظه وصال موج و ساحل دنبال عشق می گردی.
دیر شده خیلی دیر
هر روز دوست داشتن را به فردا می انداختی و حالا می بینی دیگر فردایی وجود ندارد
سالها چشمت را به رویش بسته بودی و نمی دانستی
و یا شاید نمی فهمیدی
امروز حرف حقیقت را باور می کنی ...
اما افسوس که خیلی زودتر از آنچه فکر می کردی دیر شده
آن كس كه لذت یك روز زیستن و عاشق بودن را تجربه كند،
انگار كه هزار سال زیسته و آنكه امروزش را قدر نمیداند،
هزار سال هم به كارش نمی آید !
اگه بگن یه روز واسه زندگی کردن فرصت دارین
اگه اعلام کنن دنیا داره تموم میشه
تمام خطوط تلفن اشغال میشه واسه دوستت دارم گفتن ها
یعنی در آخرین لحظات تازه به اون کسی که واقعا دوستش داریم ابراز علاقه میکنیم

در همان یك روز دست بر پوست درخت می كشین ...
روی چمن میخوابین
كفشدوزك ها رو تماشا میکنین ...

سرتونو را بالا میگیرین ... و ابرها را میبینین
انگار که بار اوله اونهارو میبینین و به آنهائی كه نمیشناسین سلام میکنین
غصه نباید بخورین ... وگرنه همین یه روز رو هم با غصه خوردن از دست میدین ...
شما در همان یك روز آشتی میکنین و می خندین می بخشین
تازه میفهمین عاشق بودین و نمیدونستین
این قدر که غرق در زندگی بودین
هیچوقت نه به کسی محبت کردین و
نه اجازه محبت کردن رو به کسی دادین
دلم میسوزه واسه آدم هایی که همیشه در فردا زندگی میکنن
به خیال داشتن عمر نوح

حالا از شمابازدید کننده  محترم سوال می پرسم چرا؟

می دونم شاید براتون اتفاق افتا ده باشد

دل سنگ...

داشتم احتمال آمدنت را حساب میکردم ...

احتمال صفر بود..

   ولی باز به آمدنت امید دارم اگه زود بفهمی و دیر نشه

                                                                        
نه مرادم، نه مریدم، نه پیامم، نه کلامم، نه سلامم، نه علیکم، نه سپیدم، نه سیاهم
نه چنانم که تو گویی
نه چنینم که تو خوانی
و نه آنگونه که گفتند و شنیدی
نه سمائم، نه زمینم، نه به زنجیرِ کسی بسته‌ام و بردۀ دینم
نه سرابم، نه برای دل تنهاییِ تو جام شرابم
نه گرفتار و اسیرم، نه حقیرم، نه فرستادۀ پیرم
نه به هر خانقه و مسجد و میخانه فقیرم
نه جهنم، نه بهشتم که چُنین است سرشتم
این سخن را من از امروز نه گفتم، نه نوشتم
بلکه از صبح ازل با قلمِ نور نوشتم ...
              

غروب عاشقان رنگش طلایست

اگر چه آخرش مرگ و جدایست

^{از عشق دلی خسته جدایی نکنید}

^{یااینکه وفا کنید تا اخر عمر}

^{یااینکه از اول آشنایی نکنید}

میخوام بازم صدات کنم

توباشی ونگات کنم

میخوام توغصه هات گلم

خودموتکیه گات کنم

دلیل گریه هام تویی

غصه ی توچشمام تویی

نروبزارنگات کنم

غریبگی نکن توباقلب من

بمون پیشم آهای گل نازمن

چشماتونبند دلم میگیره

توکه شدی دیگه سوزوسازمن

غریبگی نکن منم دیوونه ی تو

اونی که بود تو همه ی دقایقت

بمون نزاردقیقه هابمیرن

فاصله هاتو را ازمن میگیرن...

تو رو واسه ی یگانه بودنت

صادقانه موندنت

توروواسه همیشه دیدنت

تو رومی خوامت عزیزم واسه این طلوع خسته

واسه این حال پریشونی که توچشمام نشسته

مثل کوه استوار باش

زندگی گل زرد است بنام غم

زندگی آنیه ای شکسته است بنام دل

زندگی مروارید غلط است بنام اشک

زندگی نام هولناکی است بنام آه

زندگی حدیث محبتی است که با یک نگاه آغاز می گردد و با یک لبخند اوج می گیرد

زندگی مانند پیازی بوده و هست        که هرچه پاک کردم مرا گریانده

واما عشق چیست؟

عشق همانند کتابی است که هر کس آن را ازبر کند فیلسف می شود که فلسفه ی محبت را بیان کند

عشق درمان است با همه ی درد هایش

عشق زیباست با همه ی زشتیهایش

عشق شیرین است با همه ی درد هایش و عشق لذت بخش است با همه ی دگر گونیهایش

ای شمع آهسته بسوز شب زیاد است هنوز

ای اشک آهسته بریز غم زیاد است هنوز

قلب من    در جان تو    در هر کجا       در قلب تو

قلب من    با یا تو

خبرت نیست ز سوز دل و آه نظرم

نقش دیدار تو هرگز نرود از نظرم

کسی که آروزی خوشبختی شما را دارد دوست با معرفت شماست

دوست داشتن نیمی از زندگیست

تقدیم به تمام هستی ام

دوستی یک اتفاق است و جدایی یک قانون

خدایا با هیچ کس و هیچ دوستی را منجر به قانون مکن

یک دست پر از ستاره تقدیم به دوست

یک شعر پر از اشاره تقدیم به دوست

شر منده از آنم که ندارم چیزی جز

 این دل دلی پاره تقدیم به دوست

یادگاری به تو دادم که مرا یاد کنی

قلب مجروح مرا در نظرت شاد کنی

اگر در خوا ب می دیدم خیال و غم روز جدایی را

بر دل هر گز راه نمی دادم خیال آشنایی را

نظر یادت نره.اگه انتقاد هم بکنی باز خوشحال میشم.

می رسد روزی که بر من روزی را سر کنی

می رسد روزی که درد عشق را باور کنی

می رسد روزی که در کنار عکس من

شعرهای کهنه ام را از بر کنی  

اگر چشمان من در یاست تویی فانوس شبهایش

اگر حرفی زنم از مهر تویی معنی و مفهومش

وقتی.....

وقتی خواستم زندگی کنم راهم را بستند

وقتی خواستم عاشق شوم گفتند گناه است

وقتی سخن گفتم گفتند دروغ است

وقتی به ستایش روی آوردم گفتند خرافات است

وقتی گریستم گفتند کودکانه است

وقتی خندیدم گفتند دیوانه است

حال سخن می گویم می گویند عاشق است......

اول از روی ادب ای گل خوشبو سلام

دوم از روی محبت به تو دارم پیام

نوشتم نامه ای از اشک  چشمم

مر کب سا ختم از خون عشقم

قلم ساختم از استخوانم

گرفتم کاغذ ی از پرده ای دل

کشیدم عکس تو شیرین زبونم

مرا در بیستون بر خاک بسپارید که تا شبها

غم بی همزبانی را برای کوهکن گویم

بگویم عاشقم ٬بی همدردم ٬دیوانه ام ٬مستم

نمی دانم کدامین درد و حال خویشتن گویم

از آن گمگشته من هم نشانی آوری قاصد

که چون یعقوب نابینا سخن با پیرهن گویم

تو می آیی به بالینم ولی اندم که در خاکم

خوشامد گوییت اما در آغوش کفن گویم

بعد از تو

چه تاریک و چه دلگیرم در این شبهای بعداز تو

به زخمی خو گرفتم ٬زخم نا پیدای بعداز تو

منم با یک سبد آواز همراهی ٬تو تنهایی

ومن حالا به فکرم ٬فکر یک تنهای بعداز تو

 بشنو از نی چون حکایت می کند

وز جدایی ها شکایت می کند

کز نیستان تا مرا ببریده اند

از نفیرم مرد و زن نالیده اند

نظر یادت نره

 بر باد رفته

ای وای بر اسیری که از یاد رفته باشد

در دام مانده باشد٬صیاد رفته باشد

آه از دمی که تنها با داغ او چو لاله

در خون نشسته باشد ٬چون باد رفته باشد

از آه درد ناکی سازم خبر دلت را

روزی که کوه صبرم ٬بر باد رفته باشد

آواز تیشه امشب از بیستون نیامد

گویا به خواب شیرین ٬فرهاد رفته باشد

شادم که از رقیبان دامن کشان گذشتی

گو مشت خاک ماهم ٬بر باد رته باشد

ای.....

تو را دوست می دارم ٬نمی دانم چرا

شاید این طبیعت ساده و بی آلایش من ٬

حد و مرزی برای دوست داشتن نمی سناسد.

ولی سخت در این مکتوب فرو نشسته ام ٬

چه مرا دوست می دارد ؟

ای فرشته نازل شده بر چشمانم ٬وتو

ای شقایق زندگی ام ٬

ای تنها ستاره آسمان قلبم ٬

ای زیباترین زیبایی های محبت ٬

ای بهانه خواب شبهایم ٬

ای تنها نیاز زنده بودنم ٬

ای نیمه پنهان من ٬

و تو ای معشوق من ٬

تو را با تمام وجود دوست دارم و می پرستم

 
    تو همه ی هستی ام بودی توسرچشمه ی خلقتم بودی

امشب میخواهم تو را بهیاد بیاورم...

چشمانم را میبندم و میخواهم به یاد بیاورم روزهای خوب با تو بودن را

چه روزها كه به انتظار آمدنت  ایستادم و امیدم این بود كه خواهی آمد

بیاد ندارم حتی لحظه ای در آمدن تاخیر كرده باشی

میدانم كه امروز برای اولین بار در جایی دیگر تو منتظر من هستی

 

و امروز چندمین روزیست كه تاخیر كردم

عشق من میترسم .... میترسم از اینكه از انتظار خسته شوی .....من

 

هیچ وقت تنهایت نگذاشتم و میدانم امروز تنهایی

به من بگو ...

آنجا همه چیز خوب است .... آنجا كسی هست كه هنگام ناراحتی مرحم

 

 دردهایت باشد

میدانم....به خدا میدانم  تنهایی سخت است

برای من كه كشنده است خوب من

ترا به خدا كمی تحمل كن

می آیم ...به خدا قسم می آیم .... من خیلی بی تابم .... به اندازه ی سهم

 

توام بی تابی میكنم.... عشق پاكم من به جای توام

اشك میریزم ...مبادا اشك بریزی

من می آیم .... آمدنم را به ثانیه حساب كن

و انگاه من ثانیه ها را خواهم كشت

 

 

"صبر خدا "

عجب صبری خدا دارد  !

اگر من جای او بودم که اول ظلم را می دیدم از مخلوق

 بی وجدان ٬جهان را با همه ی زیبایی و زشتی به روی

 یکدیگر ویرانه می کردم .

عجب صبری خدا دارد  !