مثل یک مهتاب در آسمان تاریک قلبم نشستی و قلب مرا پر از نور محبت

و

عشق خودت کردی ...

مثل یک قناری در باغ سوخته قلبم نشستی و با صدای آواز دلنشینت قلب

مرا دیوانه آن احساس پاکت کردی ...

مثل لیلی قصه ها آمدی و مرا مجنون خودت کردی . آری تو مرا عاشق خودت کردی

تو مرا گرفتار خودت کردی ...

آمدی و مرا با رویاهای عاشقانه ات همسفر کردی ، مرا با خود به دشت آرزوها بردی

و

تمام آرزوهایم را زنده کردی ، دلم را پر از امید و دلگرمی کردی ، مرا در این دنیای

عاشقی دربه در کردی !

مثل یک شبنم  بر روی چشمانم نشستی و مثل اشک یک عاشق بر روی گونه ام

سرازیر شدی ...

تو که آمدی درهای قلبم را طلسم کردم و بالای درگاه آن نوشتم ورود ممنوع !

قلب تو را در آنجا اسیر کردم ، اسیر محبت و عشق خودم کردم !

در این خانه  دل سرخ تو را با خون عشق و هوای دوست داشتنم  زنده نگه خواهم

داشت و با احساس پاکم درد دلهای عاشقانه ام را هر شب در گوشت زمزمه خواهم

کرد عزیزم ...

کاری میکنم که دیگر لحظه ای ، حتی لحظه ای از این خانه سرخ خسته و دلسرد

نشوی ، به عشق من وفادار باشی و مرا از ته قلبت دوست داشته باشی عزیزم

از تمام دار این دنیا تنها همین قلب سرخ را دارم و اینک آن را با احساسی پر از عشق

به تو تقدیم کرده ام و دلم میخواهد تو نیز با احساسی پاکتر به آن وفادار باشی

عزیزم ...


عزیزم من نیز میخواهم به همگان بگویم که دوستت دارم

قلم سرخ زندگی را برمیدارم به سوی قلب مهربانت می آیم و بالای درگاه آن

مینوسسم که : یکی را دوست میدارم  تا دیگر کسی وارد آنجا نشود آن لحظه است

که قلبت تنهای تنها برای من است و من نیز تنهای تنها برای تو می باشم

عزیزم خیلی دوستدارم

قلبم را دادم به تو که عشق منی ، با تو آمدم ، آمدم تا جایی که تو میخواهی

با تو می آیم ، می آیم به هر جا که بروی ، با تو میروم ، میروم هر جا که بروی

همه جا با توام ، نیست جایی که بی تو باشم

نیست هوایی که بی تو نفس کشیده باشم

نیست یادی در قلبم جز یاد تو ، نیست مهری جز مهر تو در دلم

چشمانم هنوز غرق نگاه زیبای تواند

آنچه پنهان است در پشت نگاهت دنیای عاشقانه من است

همه جا با توام ، آنجا و اینجا در قلبم ، اینجا و آنجا در قلبت

می تابم و و میتابی ، میمانم و میمانی، میدانم و میدانی

که چقدر هم تو مرا دوست داری ، هم من دیوانه توام

چه خوب میفهمی در دلم چی میگذرد

چی خوب معنا میکنی نگاهم را ، چه عاشقانه میشنوی حرفهایم را

پاسخ دل گرفته ام را با عشق میدهی ، وقتی دلتنگم

خبر داری از دل تنگم ، وقتی تشنه دیدارم ، سیراب میکنی مرا عشقم

همه جا با همیم ، نیست جایی که بی تو باشم ، نیست راهی که بی تو رفته باشم

همه جا خاطره ، همه جا عشق ، همه جا عطر حضور تو

جایی نیست که نباشد عطر نفسهای تو

همه جا خاطره ، جایی نیست که نمانده باشد یادی از تو

تویی که جان داده ای به تنم و این یاد تو است که نفس میدهد

به این تنی که روحش در وجود تو است

روح عشق در وجودمان ، این است روزهای زندگی مان

با عشق روزمان شب میشود و با یاد هم شبهایمان را سر میکنیم

همه جا با توام ، تو اینجا همیشه در قلبمی

و 

من آنجا باز هم به عشقت نفس میکشم

خیلی دوستدارم قربونت

 من از اين سكوت پر معنى تو

                              من از اين فاصله ها بيزارم

                               بيخودى قلبمو دلدارى نده

                                                                   ميدونى برى تمومه كارم

يكى داره تو رو از من ميگيره

                                   تو نباشى دل تنهام ميميره

                                       تو نباشى نميخوام دنيا باشه

 كاش تمام اينا يك رويا باشه

تو ازم دورتر از دور ميشى

                                        بميرم برات كه مجبور ميشى

                                      بميرم برات كه راهى ندارى

غير از اينكه منو تنها بزارى

دارم اشكامو تحمل ميكنم

                                         گلدون دلم رو بى گل ميكنم

                                         ميدونم حال تو هم مثل منه

      دلت هى اين در و اون در ميزنه

      چه جورى ميتونم آروم بشينم

                                      تو برى و رفتنت رو ببينم

                                           يه فرشته توى گوشم ميگه

لحظه مرگ دلم نزديكه

تو همانی هستی که من میخواستم

تو همانی که سالها در انتظار او نشسته بودم

همانی هستی که آرزویش را داشتم ، همان همسفر یکرنگ و عاشق !

در این راه پر فراز زندگی تنها با تو می توانم  به سلامت و سربلندی به پایان جاده  برسم !

همسفرم باش ، عشقم باش ، دوستم داشته باش ، تا من نیز در این راه دشوار
 
 حافظ آن قلب عاشق تو باشم ای عشق من

راه زندگی ، راه پر پیچ و خمی است ، در این راه دستهایم را هیچگاه رها نکن

 و

تا پایان راه با صداقت و یکرنگی با من باش
 
اینک که اسیر قلب مهربان تو شده ام دیگر راهی برای بازگشت نمی بینم ، من دیوانه

 آن قلب مهربانت شده ام ای هم نفس من

تو همان خونی هستی که در رگهای من جاریست ، تو نباشی خونی دیگر به قلب

من نخواهد رسید و دیگر امیدی برای زندگی نخواهم داشت ای عشق من

تو همان قله خوشبختی هستی که برای رسیدن به آن خودم را به آب و آتش خواهم زد

این قلب من بی ارزش است ، جانم را فدای آن عشق پاکت خواهم کرد عزیزم

ای همسفرم ، میدانم تو لیاقت این قلب عاشق مرا داری ، و دیگر تو آن را بازیچه

 خودت قرار نخواهی داد ، با افتخار دستانت را میگیرم و با دلی

 پر غرور عاشق تو می مانم

همیشه در جستجوی تو بوده ام و اینک که تو را به سختی به دست آورده ام

مطمئن باش تو را به آسانی نیز از دست نخواهم داد

بدون تو این زندگی برای من جای ماندن نیست ، بدون تو نفس کشیدن

 محال است ای هم نفسم ! بدون تو کلام عشق برای من خیالی است

بدون تو این زندگی برایم سیلابی است که هر لحظه ممکن است

 مرا به خود به باتلاق غم و غصه بکشاند !

اینک میخواهم به تو بگویم همان کلامی که مدتها بود به زبان نیاورده بودم ، همان

 کلام عاشقانه ، با چشمانی خیس ،  دلی عاشق ، اگر باور داشته

باشی ! دوستت دارم

دوستت دارم عزیزم چون تو لایق این دوست داشتنی !

اگر میگویم دوستت دارم ، از اعماق قلب عاشقم ، با یکرنگی

 و

با فریاد میگویم تا همه عاشقان بفهمند که چقدر دوستت دارم

اسیرم برای همیشه و تا ابد ، تو نیز اسیرم باش  ،مثل من ، برای همیشه و تا ابد !

هم نفسم باش ، همسفرم باش ، دوستم داشته باش ، زیرا من با همین

 دوست داشتن تو زنده خواهم بود

با اینکه از پایان می ترسیدم ، اما با تو آغاز کردم و دیگر به پایان نمی اندیشم !

من به آن لحظه ای می اندیشم که به تو رسیده ام و در سرزمین عشاق

 دستان تو را بالا آورده ام و با فریاد میگویم که :: دوستت دارم !

میخواهم از همه عاشقان عاشقتر باشم و از مجنون قصه ها دیوانه تر !

 چه بگویم از تو که هر چه بگویم باز کم گفته ام !

سکوت میکنم تا صدای مهربان و آن حرفهای عاشقانه ات را بشنوم !

آری تو همانی که من میخواستم ، تو همانی که مدتها در پی او بوده ام !

دوستت دارم ای عشق من .... بیشتر از همه کس و همه چیز !

عاشقتم عزیزم

نه باران می بارد

              نه تو برمی گردی !

             چه نگاه دلواپسی دارد این عشق

                                            چه نگاه دلواپسی

هر روز

از درختان غبارآلود همین خیابان خسته
                                                   سراغت را می گیرم
همین درختان که دیری است

             ردپای عبور و حضور تو را از یاد برده اند

                                                               کجائی؟

                                    به کجا رفته ای؟

و

تا چندمین روز این همه سال بی باران

باید به جست و جوی تو باشم

دوباره نگاهم می کنند

همین درختان خسته

صبور و ساکت

فقط نگاهم می کنند !

به خانه بر می گردم

و باز همان لبخند همیشگی

به سلامم پاسخ می گوید

همان لبخند همیشگی

که آن را چون طنین ترانه ای

بر تاقچه خانه ام ، به یادگار گذاشته ای !

رو بروی پنجره می نشینم

بی آب و بی آفتاب

نه باران می بارد

و نه تو بر می گردی !

اما تعجب می کنم

که پس از این همه سال بی باران

چرا این گلدان کوچک

که در خانه به یادگار گذاشته ای

گل را فراموش نمی کند ؟!

بین خودمان بماند داشتم به تو فکر میکردم و به نشانه های ساده برای اثبات علاقه .

راستی آیا همین نشانه های ساده روزمره برای نشان دادن علاقه کافی نیست ؟

اما میدانم به هیچ نشانه ای دیگر نمی شود اعتماد کرد .

اکنون میتوانم مانند دخترکی هفت ساله

بنویسم : آب ..... و غرق شوم بی آنکه دست و پایی بزنم .

می توانم بنویسم : باد ..... و پرواز کنم بی آنکه هراسی از سقوط داشته باشم .

می توانم بنویسم : درخت ..... و سبز شوم بی هیچ درنگی .

می توانم تو را بنوسیم : و بعد به آرامی ببوسمت بدون آنکه کسی ببیند .

میتوانم بنوسیم : مرگ و بمیرم ...

به همین سادگی

شاگردی از استادش پرسید: عشق چست ؟

 استاد در جواب گفت: به گندم زار برو و پر خوشه ترین شاخه را بیاور اما در هنگام عبور از گندم زار، به یاد داشته باش

که نمی توانی به عقب برگردی تا خوشه ای بچینی ...

شاگرد به گندم زار رفت و پس از مدتی طولانی برگشت .

استاد پرسید: چه آوردی ؟

با حسرت جواب داد:هیچ! هر چه جلو میرفتم، خوشه های پر پشت تر میدیدم و به امید پیداکردن پرپشت ترین ، تا

انتهای گندم زار رفتم .

استاد گفت: عشق یعنی همین...!

شاگرد پرسید: پس ازدواج چیست ؟

استاد به سخن آمد که : به جنگل برو و بلندترین درخت را بیاور اما به یاد داشته باش که باز هم نمی توانی به عقب

برگردی ...

 شاگرد رفت و پس از مدت کوتاهی با درختی برگشت .

استاد پرسید که شاگرد را چه شد و او در جواب گفت: به جنگل رفتم و اولین درخت بلندی را که دیدم، انتخاب کردم .

ترسیدم که اگر جلو بروم، باز هم دست خالی برگردم .

استاد باز گفت: ازدواج هم یعنی همین ...!

و این است فرق عشق و ازدواج ...!