من هیچ چیز و هیچ کس را دیگر دوست ندارم

            در   این روزگار چشم ندارد من و تو را

                  یک روز خوشحال و بی ملال ببیند

زیرا هر چیز و هر کس

                        که دوست تر بداری

                                       حتی اگر یک نخ سیگار یا زهر مار باشد

                                                        از تو دریغ میکند

پس با همه وجودم خود را زدم به مردن

تا روزگار دیگر کاری به کار من نداشته باشد

این شعر را هم نا گفته میگذارم  ....

تا روزگار بو نبرد ....

                          گفتم که ...

                                   کاری به کار عشق ندارم

این جمله برای وصف تو کم است می دانم

خود را کنار کشیده ای تا من گذر کنم

این خصلت فرشته نه یک آدم است می دانم

این روشن است که برای همیشه رفته ای دیگر

پس زندگی برای من مبهم است می دانم

دیگر تمام معادله های بودنم گنگ اند

بی تو اتاق فکر من گیج و مبهم است می دانم

لق می زنند چرخ های ارابه ی شادی

شالوده های حسرت و درد محکم است می دانم

ای کاش نوشداروی خواهشم افاقه ای می کرد

سهراب قصه روی دست رستم است می دانم

گفتی که باز می گردی وقت چیدن گندم

آن وعده های سرخرمنت مرهم است می دانم

قلبم دوباره آتش بگیرد و آتشکده شود

عشقت برای من عشق خاتم است می دانم

قدر زلال جاری باران را نفهمیدم

امروز که قحطی آب و شبنم است می دانم

(بادادن يك هديه ناقابل خود رايك سال بيمه بدنه و اعصاب كنيد)

(روز زن و روز مادر مبارك)

دل که تنگ است کجا باید رفت؟ 

M بی وفا

با توام ، با توخــــــــدا..
یک کمی معجزه کن
چند تا دوست برایم بفرست...
پاکتی از کلمه
جعبه ای از لبخند...
نامه ای هم بفرست
کوچه های دل من باز خلوت شده است...
قبل از اینکه برسم
دوستــی را بردند
یک نفر گفت به من: باز دیر آمده ای .... دوست قسمت شده است
با توام با تو خدا ....
یک دل قلابی ...
یک دل خیلی بد... چقدر می ارزد؟ ....
من که هرجا رفتم جار زدم : شده این قلب حراج ... بدوید... یک دل مجانی
قیمتش یک لبخند.... به همین ارزانــــی
هیچ وقت اما... هیچ کس قلب مرا قرض نکرد...
هیچ کس دل نخرید...
با توام... با تو خـــــدا...
پس بیا... این دل من ... مال خودت...
من که دیگر رفتم اما...
ببر این دل را...
دنبال خودت

دوباره تنها شدم و یاری ندارم

از خاطرم رفتی ، دیگه تمومه کارم

با اینکه خاکستر شدم ، هنوز می سوزم

به یاد چشمات ، میگذره هر شب و روزم

حتی قطره ای از اقیانوس دردم

با وجود عشق تو حس نمی کردم

اما بی دغدغه از دلم گذشتی

رفتی ، جز غصه تو قلب من نذاشتی

تورو خدا تنهام نذار ، انقدر دم از رفتن نزن

انقدر نگو تقدیر تو جدا شد از تقدیر من

بذار یه لحظه هم شده تو رو کنارم حس کنم

کافیه ، طاقت ندارم ، از بی وفایی دل بکن

تا کی باید یاد تو رو تسکین قلبم بکنم

تا کی باید به جای تو ، عکستو همدم بکنم

منه دیوونه چرا از اولش نفهمیدم

وقتی دستاتو توی دست غریبه ای دیدم

خسته ام از خیانت هات

خسته ام از دو رنگی هات

از چشمم افتادی گلم

با اون همه قشنگی هات

تورو خدا تنهام نذار ، انقدر دم از رفتن نزن

انقدر نگو تقدیر تو جدا شد از تقدیر من

بذار یه لحظه هم شده تو رو کنارم حس کنم

کافیه ، طاقت ندارم ، از بی وفایی دل بکن

توی این دشت شقایق ، گل بهتری ندیدم

شبا از دوری چشمات ، چشامو به گل می دوختم

توی آتیش نبودت ، توی حسرتت میسوختم

حالا پاییزه و اما ، یکمی دل نگرونم

نکنه گلم بمیره ، دیگه زنده نمیمونم

آخه تا کی این جدایی ، قلبامونو بسوزونه

دیگه طاقتم تمومه ، دیگه این دل نمیتونه

آرزو کردم یکم فاصلمون کمتر بشه

داره این دوری و دلتنگی دلم رو میکشه

کاش میشد حتی یه لحظه دستامونو حس کنیم

دلامون از روی ناچاری به یاد هم خوشه

     چقدر سخته دلت بخواد

  سر تو باز به دیواری تکیه بدی                                                                     که یک بار زیر آوار غرورش همه وجودت له شده...

بیخودی پرسه زدیم صبحمان شب بشود

هم مــــــرگ بر جــــهان شـــما نیـــز بـــگذرد

هم رونـــق زمــــــــان شـــــما نیـــز بــــگـذرد

ویــــن بـــــوم محــنت از پی آن تـا کنـد خراب

بر دولـــــت آشـــــیان شــــما نیـــز بگـــــذرد

بــــــــــاد خـــــزان نـــــکبت ایـــــام نـــاگــهان

بر بـــــاغ و بــــوستـــــان شـــما نیـــز بــگذرد

آب اجــــل که هســـت گلــوگیر خــاص و عام

بر حــــلق و بـــر دهــــان شـــما نیــــز بـگذرد

ای تـــــــیغتان چــو نــــیزه بـــرای ســتم دراز

ایـــن تیــــــزی ســـــنان شـــما نــــیز بگــذرد

چـــــون داد عادلان به جهـــان در بـــقا نـــکرد

بیــــداد ظــــالمــــان شـــــما نیــــــز بــــگذرد

در مـملکت چــو غرش شـیران گذشت و رفت

ایـــن عوعو ســـــــــگان شــــما نیـــــز بـگذرد

آن کس که اسب داشت غبارش فرو نشست

گـــــرد ســــم خــــــران شـــــما نیــــز بــگذرد

بـــادی کــه در زمــانه بسی شمع ها بکشت

هــــم بــــر چــراغـــدان شـــــما نــــیز بــگذرد

زیـــن کــاروانســــرای بسی کـــاروان گذشت

نــــاچـــــار کــــــاروان شـــــــما نــــیز بـــگـذرد

ای مفتـــــخر بــه طـــــالع مســـعود خویشتن

تـــــأثـــیر اخــــتران شــــمـا نــــــیز بــــگـــذرد

این نــــوبت از کسان به شما ناکسان رســید

نــــــوبت ز نــــــاکسان شــــــما نیــــز بـــگذرد

بیـــش از دو روز بـــــــود از آن دگـــر کـــــسان

بـــــعد از دو روز از آن شــــــما نـــــیز بــــگذرد

بر تـــــیر جـــورتان ز تــــحمل ســــپــر کــــنیم

تـــــا ســـــختی کـــــــمان شــــما نــیز بــگذرد

در بــــــاغ دولـــــت دگــــران بـــــــود مـــدتــی

ایــــن گـــل، ز گلـــــستان شــــما نــــیز بگذرد

آبــــی است ایستـــاده درین خانه مــال و جاه

ایــــــن آب نــــــاروان شـــــما نــــــیز بــــگـذرد

ای تـــو رمه ســپـرده بـــه چــوپــان گـرگ طبع

ایــــن گـــرگی شــــبان شــــــما نــــیز بـــگذرد

پــــیل فنـــــا که شـــاه بـــقا مات حکم اوست

هــــــم بــــر پـــــیادگــان شـــما نـــــیز بگـــذرد

ای دوستان خواهم که به نیکی دعـــای سـیف

یــــــک روز بــــر زبـــــان شـــــما نــــیز بـــگذرد

می خواستم زندگی کنم ، راهم را بستند
ستایش کردم ، گفتند خرافات است
عاشق شدم ، گفتند دروغ است
گریستم ، گفتند بهانه است
خندیدم ، گفتند دیوانه است
دنیا را نگه دارید ، می خواهم پیاده شوم !

رفتنـــ بهــانه نمیـــ خواهــد ؛

بهـانهــ های مانـدنـــ که تمـامـــ شــود

کــافـیستــ ــ ـ

این روزها


اگر خون هم گریه کنی


عمق همدردی دیگران با تو


یک کلمه است :


" آخـــــــی "

حـالا کـه میـخـواهـی بـروی

لطفــا قـدمـهـایـتـــ را تنـدتـر بـردار

دلـم را فـرستــاده امـ دنبـالـِـ نخــود سیـــاه . . . !

.

.

.
نـمـی دانـمــ از کجــا نـخــودسیـــاه گیـر آورد!

پشتـِـ سـرتـــ افتـــاد بـه روی سنـگــ فـرشــ هـای پیـــاده رو

روی دیوار

روی سایه ایـــــ که به جا مانده از تو

چشــــم می کشم و دهانی که بخندد

به این همه تنهایی و انتـــظار ...

این خانه بعد از تو فقـــــط دیوار استـــــ

و تکه ذغالی که خطــــ می کشد

نیامدنتـــــــــ را

آسمـان هـم کـه بـاشی

بـغلت خـواهــم کـرد …

فـکر گـستـردگـی واژه نبـاش

هـمه در گـوشه ی تـنـهایـی مـن جـا دارنـد …

پـُر از عـاشـقـانـه ای تـو

دیـگر از خـدا چـه بـخواهــم ؟؟؟

گاه یک لبخند انقدر عمیق میشود که گریه می کنیم
گاه یک نغمه انقدر دست نیافتنی میشود که با ان زندگی می کنیم
گاه یک نگاه انچنان سنگین میشود چشمانمان رهایش نمی کند
گاه یک عشق انقدر ماندگار می شود که فراموشش نمی کنیم